the day after

Na een lange reis ben ik terug in België.

het is een hele ervaring geweest!

Ik heb veel bijgeleerd en ben zeer dankbaar dat ik deze kans heb gekregen!

Op naar de donkere kamer :)

Au revoir, Afrique!

Laatste dag in Dogbo.

Mijn 2 laatste filmrolletjes flitsen er bedacht door. Ik kan niet wachten om ze te ontwikkelen!

Het was rustig vandaag en dat was goed.

Het Lerarenkorps van de school wou ook een groepsfoto zoals de kinderen gisteren. De kinderen bleven in klas; af en toe kwam een te nieuwsgierig kindje wel kijken. Het ging vlot. Eén van de mannelijke leerkrachten was niet op de hoogte en zei met lichte paniek " j'ai oublié mon parfum"...

Mijn 2 laatste filmrolletjes flitsen er bedacht door. Ik kan niet wachten om ze te ontwikkelen!

Na een week herkennen de mensen je en sommigen kennen mn naam. Ik pakte een pint met enkele locals :)

Om deze fantastische week te eindigen was er een feest georganiseerd. De jeugd van Dogbo had een programma in elkaar gestoken vol muziek, dans en toneel en veel dankspeeches.

Kinderen kwamen vlak voor je dansen met als bedoeling dat je geld tegen hun zwetende voorhoofden zou kleven. We kregen elk een op maat gemaakt pak of kleedje in een typisch Afrikaanse stof. Net voor we allen bojna indommelden was het feest voorbij en nemen we afscheid. Nog een laatste keer de hobbelige weg afleggen tussen Dogbo en Lokossa.

Vandaag is het zaterdag en gaan we een lange terugrit tegemoet die we zorarenkorps van de schoole

Om deze fantastische week te eindigen; was er een feest georganiseerd. De jeugd van Dogbo had een programma in elkaar gestoken vol muziek, dans en toneel en veel dankspeeches.

Kinderen kwamen vlak voor je dansen met als bedoeling dat je geld tegen hun zwetende voorhoofden zou kleven. We kregen elk een op maat gemaakt pak of kleedje in een typisch Afrikaanse stof. Net voor we allen bojna indommelden was het feest voorbij en nemen we afscheid. Nog een laatste keer de hobbelige weg afleggen tussen Dogbo en Lokossa.

Vandaag is het zaterdag en gaan we een lange terugrit tegemoet die we zo

donderdag.

Aaaah c'est déjà jeudi... ça va trop vite!!

Met het schooltje dat we gisteren bezochten wers afgesproken dat we vandaag langs zouden gaan om foto's te nemen. Ik wou graag een klasfoto trekken; statig en serieus... maar hoe doe je dat als er een paar honderd kinderen ook op de foto willen?! Gelukkig was Andy (de digitale fotograaf) er om te helpen!

De kleuterklas had een grote aaibaarheidsfactor. In koor heetten ze ons welkom. Op de speelplaats lopen kinderen, kippen, geiten en varkens door elkaar.

Na de middag stond een bezoek naar de toeristische site op het programma. Ondergrondse gangen waar vroeger ijzer werd gedolven. Daarn waren we uitgenodigd bij een medewerkster van de burgemeester om daar te gaan eten. Door het steeds uitvallen van de electriciteit besloten we om buiten te eten. We waren allemaal op ons goede, maar tot zover werkt ons maag-darmstelsel nog naar behoren...

Om de dag af te sluiten gingen we naar een mis. De zaal was propvol, kinderen sliepen op de grond en de energie spoot ervan af! Vanaf het moment dat ze een noot muziek horen beginnen ze te zingen en dansen. Niet normaal!

Het was een lange dag. Ik ben moe maar voldaan!

we zitten al in de helft...

De tijd hier kort in en de filmrolletjes geraken op. De indrukken hier houden niet op! We zijn naar een afgelegen dorp gereden om daar aan de slag te gaan. De eerste stop was een schooltje. Voor veel van de kindjes waren wij de eerste blanke mensen die ze zagen. Zo waren dolgelukkig en wilden allemaal op de foto. Allemaal. Een meisje vroeg of ik haar naar België wou meenemen. Ze zei het met een lach, maar ik denk dat ze het meende. De omstandigheden waren minimaal. Maar met de weinige infrastructuur doen ze duidelijk hun best. Ik kan me niet voorstellen hoe het zou zijn om hier te wonen.

Volgende stop was de materniteit. Iedereen zat buiten. Ik ging een praatje slaan met de verpleegkundige. Ze leidde me rond en kwamen in de verloskamer waar een vrouw net was bevallen. Het kindje lag op een tafel in een doek gewikkeld terwijl de kersverse moeder ligt nog te bekomen, maar al snel komen de andere vrouwen met veel lawaai binnen. Prachtig beeld!

Buiten stond een 'felle madam'; ik mocht geen foto nemen zonder dat ik een cadeau gaf. Maar ik had letterlijk niets bij. "Geen dan je bh" zei ze.... Ik laat jullie mn antwoord schuldig.

Dan gingen we naar het dorp waar de meest typische taferelen te zien waren. Een vrouw met een t-shirt met opschrift ' just be yourself' bleef me bij. Ze was gelukkig om eindelijk te weten wat het betekend.

Na de middagpauze gingen we op bezoek naar een andere school waar een overweldigend welkomstfeest was georganiseerd. Dansende kinderen in traditionele kledij die streng in het gareel werden gehouden door de leerkrachten...

Hierbij rond ik af voor vandaag. Ik ga nog genieten van een beninoise!

voodoo-dinsdag.

Vandaag was een dag vol indrukken. Ik ben gestart met enkele uren alleen op stap te gaan met mn fototoestel in de aanslag.

De middagpauze was lang en broeierig. Na de middag gingen we een cheque overhandigen in een instelling voor mentaal gehandicapten en psychiayrische patiënten. Het heeft me enorm aangegrepen. In Benin is er 1 psychiayrisch ziekenhuis die onbetaalbaar is voor de gewone mensen. Sinds 2005 is er nu een instelling die de zorg voor deze mensen opneemt. Omwille van de religie voodoo worden mensen met psychische beperkingen gezien als bezeten door de duivel. Ze worden door hun familie vastgeketend aan een betonblok in huis omdat ze 'onhandelbaar' zijn. Bij crisisgevallen worden foto's getrokken voor en na om zo nieuwe patiënten te overhalen. Er is geen psychiater en de verpleegster komt om de aantal weken. Het is schrijnend om te zien, maar de mensen die er zijn lijken op hun plaats. Die mensen hebben hulp nodig. Iets om bij stil te staan (!).En plots uit het niets begon het te regenen of beter, te gieten.

Even wachten tot het stopt en dan de modderige wegen op.

Dan was het moment van de dag: de voodoo-ceremonie. Mn fantasie sloeg op hol.

kinderen maakten non-stop muziek, mensen dansten en de voodoo-priester Albert start vol overgave zn ceremonie. het is indrukwekkend, jammer dat er zoveel dieren voor gestorven zijn. Ik bespaar jullie de details...

na een vermoeiende dag nog even bijkletsen bij een lekkere Beninoise. Bonne nuit!

Maandag, marktdag.

Om de vijf dagen is er in Dogbo markt.

we verlaten het hotel in Lokossa om voor heehet eerst naar Dogbo te gaan.

Ik ging alleen op verkenning. Een blanke in de stad is een heel evenement; ik voel me als the queen mum. De mensen zijn hartelijk en komen vlot een praatje maken. Op een gegeven momenten (ver)leidde een man me rond. Hij nam me mee naar de stzegjes van de stad waar iemand zeep zat te maken en een vrouw zat te koken op een binnenpleintje.

De straat naar de markt was lang en heet, ik was aan het smelten, maar ik ga niet klagen! ;) Na de middag gingen we dan naar de markt zelf. C H A O S. Op het rondpunt was een feest aan de gang; bij het ziet van mn fototoestel werd ik met aandrang ververzocht mee te gaan en de feestvierders te trekken, zalig! De gevierde mannen zaten op een stoel en zagen er serieus en 'gangster' uit. De vrouwen waren aan het dansen en zingen.

Het leven hier kan je op geen enkele manier vergelijken met hoe wij leven. Iedereen zegt hier goeiedag bijvoorbeeld en dat doet eigenlijk wel deugd.

bon... ik ga nogmaals proberen foto's up te loaden, maar ik beloof niets. Wifi-afrika...

tot morgen

dag 1 en 2 on the road.

Na een zes uur durende vlucht zijn we baland in een heel ander stuk van de wereld. De warmte valt lletterlijk en figuurlijk op ons. Ik had ogen tekort. Er was een gezellige drukte op de straten waaronder enkele romantische zielen die valentijn aan het vieren waren. We lieten de feestelijkheden aan ons passeren en spoelden onze lange reis door. Airco aan en bed in.

deze ochtend bij het ontwaken zag ik het prachtige uitzicht met op de achtergrond Stromae. Thuis is nooit ver weg... Ik ging op verkenning met fotofototoestel in de aanslag. We haddan veel bekijks; aan de ene kant spannend, maar vooral geruststellend. Sommige mensen willen, vanaf ze een fototoestel zien, spontaan op de foto. Ik zie veel trotse mensen. Ookal leven ze, volgens onze normen, in erbarmelijk omstandigheden blijven ze positief en dat is aanstekelijk! Het leven gebeurt op straat, met elkaar. Mensen laten hun voeten verzorgen en ernaast worden zelfgeroosterde noten verkocht. Hopelijk werken ze niet samen... Eens terug in het hotel werd ik gestopt door een medewerker: "mademoiselle, pourquoi si vite?". Hij had gelijk... tranquille Liza. Na 'enkele minuten' zetten we onze tocht richting Dogbo verder, met tussenstop Lokossa. We nemen route de pêche; een weg langs de kustlijn. Om het in twee woorden te omschrijven: prachtig en hobbelig. Jammer dat er maar 36 foto's op een filmpje staan!